به نام ایزد منان
در روزشمار ایرانیان باستان هریک از سی روز ماه را نامی است که نام دوازده ماه سال نیز در بین انهاست. احتفل قدماء الإيرانيين باليوم من كل شهر عندما تزامن اسم اليوم مع اسم الشهر واعتبروه فأل خير..
اغلب جشن های ایرانیان اریایی چه آنهایی که امروز برگزار میشوند و چه آنهایی که فراموش شده اند ریشه در آیین کهن زرتشتی دارد و به قول پرفسور مری بریس «شادی کردن تکلیف دلپذیر دینی این جماعت است.» در کتیبه های هخامنشی هم شادی و جشن ودیعه ی الهی اهورایی خوانده شده است. پیوند ایرانیان آریایی قبل از زرتشت با یزدان خود نه بر پایه جهل و ترس از آنان بلکه بر اساس مهر و دوستی استوار بود و مردم در مقابل نعمات و سلامتی عطا شده به آنان به یزشن «نیایش شادمانه» می پرداختند و آنان بایستی با خوشنودی و شادی و پایکوبی( نه غم و سوگ و گریه و زاری که صفات و علامات اهریمنی می باشد) و در عرصه روشنایی و آگاهی به نیایش ایزدان می پرداختند.
روزهای هشتم و پانزدهم و بیست و سوم به نام دی میباشد که به مفهوم آفریدگار است. برای اینکه در شمارش روزها این سه روز از هم بازشناخته شوند آنها را با نام روزهای پشت سرشان میخوانند.
1.اورمزد: ساده شده ی اهورامزدا
2.انهيار ثلجي: تفكير جيد
3.Ordibehesht: بهترن راستی و پاکی
4.شهريفار: شهریاری نیرومند
5.سپندارمد: فروتنی و مهر پاک
6.خورداد: تندرستی
7.امرداد: بی مرگی و جاودانگی
8.دی به آذر: آفریدگار
9.نار: آتش ، فروغ
10.حظر: آبها ، هنگام آب
11.خیرخور: إشراق
12.شهر: شهر
13.تير: نام ستاره باران
14.گوشگؤش: جهان، زندگی هستی
15.دی به مهر: آفریدگار
16.ختم: دوستی پیمان
17.سروش: فرمانبرداری
18.رشن: دادگری
19.farvardin: فَروَهَر، نیروی پیشرفت
20.واررام: پیروزی
21.رام: رامش، شادمانی
22.باد: باد
23. دی به دین: آفریدگار
24.دين: بینش درونی
25.ارداشی: خوشبختی، دارایی
26.رئيسي - سيد: الحقيقة
27.السماء: السماء
28.زامیاد:الأرض
29.مانتره سپند: گفتار پاک
30.انارام: فروغ و روشنی های بی پایان
ایرانیان در اون زمان نماد ملتی بودند که هر کارشان حساب و کتاب خاص خودش را داشته؛حساب و کتابی که حتی در جوامع متمدن امروزی دیده نمی شود.
اینکه سه روز رو “أعطى” مینامیدند نشان از پرهیزگاریشان بوده است.
شكرًا