ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻳﻚ ﻣﻮﺭﺩ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﺷﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻰ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ایرانیان ﻣﻬﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺎﻡ ﻫﺎﻳﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ .
ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﻫﺎﻯ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﻰ ﻣﻌﻨﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﻰ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻫﺮﻭﺩﺕ ﺍﺯ ﺗﻤﺪﻥ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﭘﺎﺭسی ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﭘﺎﺭﺳﻴﺎﻥ ﻳﻜﺴﺎﻥ ﻭ درخور تامل ﺍﺳﺖ ، ﻫﺮﻭﺩﻭﺕ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﺪ :
” ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﺩﺍﺏ ﭘﺎﺭﺳﻴﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﻣﺎ ﻳﻚ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﮕﻔﺖ ﻭ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﭘﻰ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﺳﺎﻣﻰ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻫﺎﻯ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻧﺎﻡ ﻫﺎﻯ ﭘﺎﺭﺳﻴﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﻻﻟﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﺸﻦ ﻫﺎ، ﺑﻬﻰ ﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺷﻰ ﻫﺎﻯ ﺟﺴﻤﻰ ﻭ ﺭﻭﺣﻰ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻛﺴﻰ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﻫﺎ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻛﻨﺪ ﺁﮔﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﻡ ﻫﺎﻯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﺪ ”
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻧﻮﺯﺍﺩﻯ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﻣﻬﺮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﻴﺸﺪ، ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻓﺮﺧﻨﺪﮔﻰ ﻭ ﺷﻜﻮﻩ ﺟﺸﻦ ﻣﻬﺮﮔﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ :
ﻣﻬﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ، ﻣﻬﺮﺍﻥ ، ﻣﻬﺮﭼﻬﺮ ، ﻣﻬﺮﮔﺎﻥ ، ﺁﺫﺭﻣﻬﺮ، ﻣﻬﺮﻧﻮﺵ ، ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ، ﻣﻬﺮﻧﻮﺍﺯ ﻭ….
به راستی اوج ادب و فرهنگ در میان ایرانیان باستان قابل کتمان نیست…
درود
من با این مقاله موافقم