به بررسی شکار در زمان ایران باستان(هخامنشیان) می پردازیم:
ﺭﺳﻢ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﻜﺎﺭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﺁﺭﺍﻳﺶ ﺟﻨﮕﻰ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺹ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﺆﻳﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻜﺎﺭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﻣﻜﺘﺐ ﺟﻨﮓ ﻭ ﻣﻴﺪﺍﻧﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻓﻨﻮﻥ ﺣﺮﺑﻰ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺪﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻤﻮﻡ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ .ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ، ﺍﺯ ﺗﺤﻤﻞ ﺳﺮﻣﺎ ﻭ ﮔﺮﻣﺎ ﻫﺮﺍﺳﻰ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﻫﻨﺪ، ﺑﻪ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺭﻭﻯ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﻨﻨﺪ، ﺩﺭ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭﻯ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻩ ﺍﺳﺐ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻯ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﭘﺮﺗﺎﺏ ﻧﻴﺰﻩ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺗﺎﺧﺖ، ﺟﻠﺪ ﻭ ﭼﺎﻻﻙ ﺑﺎﺷﻨﺪ .
…
ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺷﻜﺎﺭ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺭﻭﺡ ﺷﻜﺎﺭﭼﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻮﺕ ﻭ ﻧﻴﺮﻭ ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ .ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺳﺒﻊ ﻭ ﺩﺭﻧﺪﻩ، ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﻭ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﺎﺭ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ .
ﭼﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺮﻳﻒ ﮔﺴﺘﺎﺥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﺩ ﻳﺎ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻯ ﻣﺎﻝ ﺷﻮﺩ .ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ، ﺩﺭ ﺷﻜﺎﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻭﺿﻌﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺭﻭﻯ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺷﻜﺎﺭ ﺣﺎﻳﺰ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺖ. ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻋﺰﻡ ﺷﻜﺎﺭ ﺭﻩ ﺳﭙﺎﺭ ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﻭ ﻧﻮﺑﺖ ﻏﺬﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻣﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .ﻏﺬﺍﻳﺸﺎﻥ ﮔﺮﭼﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺑﺎ ﻏﺬﺍﻯ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺣﺠﻢ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩ .
ﺷﻜﺎﺭﭼﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﺷﻜﺎﺭ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺣﻴﻮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺠﺒﻮﺭﺷﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻰ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻳﺎ ﻋﻠﺖ ﺧﺎﺻﻰ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﻜﺎﺭ ﺭﺍ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﻛﻨﺪ، ﮔﺮﺩ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻏﺬﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﻧﺪ، ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻓﺮﺍﺭﺳﺪ ﻭ ﺟﻴﺮﻩ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﺮﻑ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺻﺮﻑ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻫﺎﻯ ﺟﻨﮕﻰ ﺧﻮ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺑﺮﺩﺑﺎﺭﻯ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ .ﻏﺬﺍﻯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﺖ ﺷﻜﺎﺭ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺳﺒﺰﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻭﻟﻰ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺰﻯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺷﺘﻬﺎﻯ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﻗﻄﻌﻪ ﻧﺎﻥ ﺟﻮﻯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺏ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺟﻮﻳﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻰ ﺑﺮﻧﺪ.
منبع : کورش نامه گزنفون کتاب اول ص ۸
بسیار سایت جالبی دارین لطفا مطالبتون رو اگه دوست دارین برام بفرستین تا تو وبلاگم بگذارم.
درود
مشکلی نیست می تونید از مطالب استفاده کنید.وبلاگ شما را دیدم مشکلی نیست