به نام ایزد منان
در روزشمار ایرانیان باستان هریک از سی روز ماه را نامی است که نام دوازده ماه سال نیز در بین انهاست. ایرانیان باستان در هر ماه که نام روز با نام ماه منطبق و یکی میشدند ان را به فال نیک گرفته وان روز را جشن میگرفتند.
اغلب جشن های ایرانیان اریایی چه آنهایی که امروز برگزار میشوند و چه آنهایی که فراموش شده اند ریشه در آیین کهن زرتشتی دارد و به قول پرفسور مری بریس «شادی کردن تکلیف دلپذیر دینی این جماعت است.» در کتیبه های هخامنشی هم شادی و جشن ودیعه ی الهی اهورایی خوانده شده است. پیوند ایرانیان آریایی قبل از زرتشت با یزدان خود نه بر پایه جهل و ترس از آنان بلکه بر اساس مهر و دوستی استوار بود و مردم در مقابل نعمات و سلامتی عطا شده به آنان به یزشن «نیایش شادمانه» می پرداختند و آنان بایستی با خوشنودی و شادی و پایکوبی( نه غم و سوگ و گریه و زاری که صفات و علامات اهریمنی می باشد) و در عرصه روشنایی و آگاهی به نیایش ایزدان می پرداختند.
روزهای هشتم و پانزدهم و بیست و سوم به نام دی میباشد که به مفهوم آفریدگار است. برای اینکه در شمارش روزها این سه روز از هم بازشناخته شوند آنها را با نام روزهای پشت سرشان میخوانند.
1.اورمزد: ساده شده ی اهورامزدا
2.بهمن: اندیشه نیک
3.اردیبهشت: بهترن راستی و پاکی
4.شهریور: شهریاری نیرومند
5.سپندارمد: فروتنی و مهر پاک
6.خورداد: تندرستی
7.امرداد: بی مرگی و جاودانگی
8.دی به آذر: آفریدگار
9.آذر: آتش ، فروغ
10.آبان: آبها ، هنگام آب
11.خیرخور: آفتاب
12.ماه: ماه
13.تیر: نام ستاره باران
14.گوشگؤش: جهان، زندگی هستی
15.دی به مهر: آفریدگار
16.مهر: دوستی پیمان
17.سروش: فرمانبرداری
18.رشن: دادگری
19.فروردین: فَروَهَر، نیروی پیشرفت
20.ورهرام: پیروزی
21.رام: رامش، شادمانی
22.باد: باد
23. دی به دین: آفریدگار
24.دین: بینش درونی
25.ارداشی: خوشبختی، دارایی
26.اشتاد: راستی
27.آسمان: آسمان
28.زامیاد:زمین
29.مانتره سپند: گفتار پاک
30.انارام: فروغ و روشنی های بی پایان
ایرانیان در اون زمان نماد ملتی بودند که هر کارشان حساب و کتاب خاص خودش را داشته؛حساب و کتابی که حتی در جوامع متمدن امروزی دیده نمی شود.
اینکه سه روز رو “دی” مینامیدند نشان از پرهیزگاریشان بوده است.
تشکر