انديشمند توس ، فردوسي بزرگ در شاهنامه ، اهميت دانش اندوزي را چنين پنگاشت مي كند :
بيـاموز و بشـنو ز هـر دانشـي بيابي ز هـر دانشي رامشي
ز خورد و زبخشش مياساي هيچ همه دانـش و داد دادن بسيـچ
دگـر بـا خـردمند مـردم نشيـن كـه نادان نباشد بر آيين وديـن
كـه دانـا تـرا دشمـن جان بـود به از دوست مردي كه نادان بود
هـنرمـنـد بـا مـردم بي هـنـر بـه فـرجام هـم خـاك دارد بـر
وليكن از آموختن چاره نيست كه گويد كه دانا و نادان يكيست
