در ادبیاب پارسی یک قطعه ادبی کهن وجود دارد : “دست اگر از تن بیفتد جنگ با دندان کنیم.”
این قطعه ادبی ریشه ای بس کهن دارد و مربوط میشود به عهد هخامنشیان و دلاوری سردار نامی ایران آریوبرزن که نسل به نسل پس از هخامنشیان در دل ایرانیان غیور نقل شده و امروزه نیز جایگاه خود را در ادب پارسی دارد.
جریان این بند از آن قرار است که: پس از حمله اسکندر وقتی در منطقه دربند پارس جنگ میان سپاه اسکندر و سپاه آریوبرزن درگرفت پس از تنش زیاد و دلاوری آریوبرزن عرصه بر این سردار تنگ گشته و یک دست وی در نبرد قطع میشود که وی شمشیر را به دست دیگرش گرفته و به نبرد ادامه میدهد و پس از چندی دشمن دست دیگر آریوبرزن را قطع کرده و شمشیر از این سردار دلاور جدا میشود، اما آریوبرزن برای اینکه تسلیم نشده و روحیه سربازان را بالا ببرد به زمین خم شده و شمشیرش را به دندانش گرفته و دوباره به سمت سربازان مقدونی یورش برد و جان خویش را برای ایران نهاده و نام خویش را تا ابد جاویدان میکند.
این داستان نسل به نسل تا به امروز میان ایرانیان زنده و پاس داشته شده است.
(منبع: تاریخچه پرچم ایران، بخش درفش هخامنشیان)
درود بر آریوبرزن
درود بر پیروز نهاوندیان
درود بر رستم فرخزاد
و درود بر تمام سربازانی که جانشان را در راه ایران داده اند،از قبل از هخامنشیان گرفته تا شهدای هشت سال دفاع مقدس و درود ویژه بر شهدای قادسیه که به نظر من مظلوم ترین سربازان ایران زمین هستند.