اهورا مزدا، سرور دانا، خدای غایی، خیر مطلق، خرد و معفرت، آفریننده ی خورشید، ستارگان، روشنایی و تاریکی، انسان ها و حیوانات و تمامی فعالیت های فکری و جسمی است .
زندگی در این جهان بازتابی از مبارزه ی کیهانی اهورا مزدا و انگره مینو هست.
انگره مینو، دیو کهن، مامن همه ی دیوان است و در تاریکی زندگی می کند.
واژه شناسی :
اهورامزدا واژه‌ای ترکیبی است و از اهورا و مزدا ساخته شده‌است.
مزدا در برخی بندهایگاتاها به معنی حافظه و به حافظه سپردن و نیز به یاد داشتن است. این واژه در سانسکریت مَذِس، به معنی دانش و هوش می‌باشد؛ بنا بر این وقتی که مزدا برای خدا به کار برده شده‌است از آن معنی هوشیار و آگاه و دانا برداشت کرده‌اند. اهورا از دید واژه‌شناسی از واژهٔ “اسوراً هندی گرفته شده (اسوراها) که نام گروهی از خدایان در برابر گروهی دیگر “دیو”ها بوده است.
پس اهورامزدا روی هم برابر خدای دانش و خرد است. هم چنین فردوسی بزرگ در سرآغاز و نخستین بیت شاهنامه، با تیزبینی هنرمندانه و ویژه‌ای اهورامزدا را «خداوند جان و خرد» ترجمه کرده است.
مجموعه مطالعات اسطوره شناسی بهاره کریمی
