(The true course of the history of relations and wars between Iran and Greece) third part

دان : ((Curse on the evil evil Herodotus the liar))

Historians of the history of Iran and Greece constantly forget a point, which is that the best days of Athens' history were not the days after the battles of Marathon, Salamis and Plataea, but the best days of Athens' history began on the day when Callias went to the court of Susa to ask for peace. and the peace treaty in 499 BC, and this is the same treaty that normalized the relations between Susa and Athens, allowing Athens to obtain a thirty-year peace from its rival Sparta, and this could not have been done without Iran's permission..

نکته ی دیگری که مورخان فراموش می کنند این است که اسپارت تنها زمانی به بزرگی و قدرت دست یافت که دوستی ایران را کسب کرد و از کمک ایرانیان بهره مند شد و در این مقام بلند باقی نمی ماند مگر تا زمانی که ((royal peace)) برقرار بود.

…

اینکه یونانیان به آسیا می شتابند تا شرایط صلح شاهانه را از یکی از شهربان های شاه بشنوند و همه بیدرنگ سوگند یاد کنند که آن را محترم بشمارند از آن رو بوده که حیثیت سیاسی و اخلاقی آن بی رقیب و عظیم ودست نخورده باقی مانده بوده است و این نه به خاطر طلا و سلاح شاه ایران بود بلکه به دلیل اعتبار و اقتدار شخصی او و از جهت نقش داوری یی بود که پیوسته یونانیان برایش قائل می شدند. این دو امر توجیه شدنی نیستند مگر با توجه به نیروی حیاتی فوق العاده و درخشش تمدنی که در برابر آشور و بابل و مصر فراعنه و آتن و اسپارت و تب و مقدونیه و روم و بیزانس ایستاده و شاهد زوال آنها شده بی آنکه محاسن و فضایل بنیادی خود را از دست بدهد و بی آنکه هیچ گاه از اینکه تمدنی ایرانی با زبان پارسی باشد باز ایستد.

تمدنی که هجوم هولناک مقدونی و عرب و درنده خویی وصف ناپذیر مغول و ترک و تاتار را تحمل کرده است بی آنکه مانند بسیاری از تمدن های دیگر برای همیشه نابود شود ، بلکه حتی در پی این تاخت وتاز ها پیروزمند بیرون آمده و این تمدن ایرانی بوده که پیروزمند باقی مانده است.
این اسکندر است که ایرانی می شود. عباسیان و چنگیز و تیمور هستند که در فرهنگ و تمدن ایران حل شدند و ایران ، یونانی و عرب و مغول و… نشد و پارس باقی ماند.

تا وقتی که ندانیم چگونه ملتی واحد ، بابل را به مبارزه می طلبد ، مصر فراعنه را زیر فرمان خود در می آورد ، با افتخار در برابر آتن می ایستد ، اسکندر را مجذوب خود می کند و با امپراطوری روم و بیزانس پیروزمندانه پیکار می کند ، از تاریخ چیزی ندانسته ایم.
من در این نوشتار از ایرانیان سخن خواهم گفت ، همان ایرانیانی که هر کودک غربی در نخستین صفحات کتاب درسی تاریخ خود با نام پارس و ماد و تحت عنوان ننگین ((Barbar)) با ایشان آشنا می شود.
می خواهم ثابت کنم که نبردهای ماراتون و سالامیس هرگز آن اهمیت و معنایی که مورخان آن بر خود می بالند نداشته است…
continues…Goodbye