۱۵۹ سال پیش در روز ۲۷ نوامبر ۱۸۵۶ ، برابر با ششم آذرماه ۱۲۳۵ ه.ش انگلستان فرمان لشکرکشی به ایران را داد تا افغانستان را از خاک ایران جدا کند!
نیروهای انگلیسی مستقر در هند با چندین ناو توپدار ونفربر از تنگه هرمز گذشتند و وارد خلیج فارس شدند تا با ایران وارد جنگ شوند. ۲۷ روز پیش از آن (یکم نوامبر ۱۸۵۶) دولت انگلستان به ایران ـ ایرانی که در شمال و جنوب به دریا متصل است ولی فاقد نیروی دریایی موثر بود اعلان جنگ داده بود. دولت لندن که بر شبه قاره هند مسلط شده و خودرا مالک آن می پنداشت مایل بود که میان هندوستان لندن و متصرفات روسیه و قلمرو دولت تهران که روابط بهتری با روسیه داشت، منطقه حایل ایجاد کند و ایران خاوری را که افغانستان نامیده بود به سران طوایف آن بسپارد و جدا کند. دولت لندن در سپتامبر و اکتبر آن سال از تهران خواسته بود که نظامیان و ماموران خودرا از هرات و مناطق تاجیک نشین که ساختار قبیله ای نداشتند خارج سازد و چون تهران به جای پاسخ موافق برشمار نیروها و ماموران خود در آن مناطق افزود پس از یک اخطار، اعلان جنگ داده بود و شش روز در انتظار واکنش تهران به این اعلان جنگ نشسته بود. لندن در این فاصله چون پاسخی دریافت نداشت ششم نوامبر به حکمران خود در هندوستان دستور اعزام نیرو و ناو توپدار برای تصرف بوشهر، خارک و خرمشهر داد. لندن از وضعیت تهران به خوبی آگاه بود و می دانست که نه نیروی کافی برای اعزام به جنوب را دارد و نه حال بسیج نیروهای محلی جنوب و داوطلبان غیر نظامی محل را نیروهای انگلیسی تا یکم ژانویه سال ۱۸۵۷ (درست دو ماه پس از روز صدور اعلان جنگ) خارک و خرمشهر و بندر بوشهررا (نه همه این منطقه را که داوطلبان محلی مقاومت جانانه کردند و به انگلیسی ها تلفات وارد ساختند) تصرف کردند و دولت وقت ایران را (که احتمالا از ادامه مقاومت مردم فارس بی اطلاع بود) مجبور به صرف نظر کردن از هرات ساختند که قرنها حاکم نشین خراسان، زادگاه شاه عباس و یکی از مراکز فرهنگ و ادب ایران بوده است.
