شهريار در سال ۱۳۱۴ كه به مناسبت جشن هزاره فردوسي از تمام شاعران فارسي زبان دعوت مي شود كه به يادگار جشن فردوسي شعري بسرايند، اين شعر بلند را در بزرگداشت حكيم فردوسي سرود:
سخن، آيينه غيبي است اسرار نهاني را
سخنور در زمين، ماند سروش آسماني را
نيرزد، گويد: اين زندان گيتي زندگاني را
به مرگ خويش چون يابد حيات جاوداني را
زهي مردي كه بختش تا جهان باشد جوان باشد
خوشا مرگي كه خوشتر از حيات جاودان باشد
به هنگامي كه ناداني به گيتي حكمفرما بود
تمدن در جهان همخوابه سيمرغ و عنقا بود…
جهان را تا جهانبان بود، زنده نام ايران بود
خوشا ايران زمين، تا بود، مهد علم و عرفان بود
ز سرو و سوسن دانش يكي زيبا گلستان بود
هزار آواي اين گلشن هزاران در هزاران بود
جمال گلبنانش مايه اقبال و پيروزي
نواي دلپذير بلبلانش دانش آموزي
با سپاس از بانو مهسا
