كوروش ای شير ژيان پارسی

كوروش اي شير ژيان پارسي اي سخن هايت دمادم راستي

اي هواي پاك شاد آشتي ميهنت را درجهان آراستي

خون پاك آريايي در تنت مهروماه پارسايي در سرت

نغمه تابان مزدا بر لبت جلگه آب رهايي همرهت

ما همه چشمان به راهت دوختيم چون به گيتي پند تو اندوختيم

راه تو راه رهايي جستن است ني كه در خواب سياهي خفتن است

كوروش اي جانم فداي راه تو درتن ومغزم همه اواي تو

چون خردمندان خردمندي كني در تن وجان همه مردي كني

چشم گيتي را همه نيكي كني تنگ دستان را دست گيري كني

در مرامت مردمان را داشتي خوي خود را چون درخت افراشتي

مردمان را از خودت پنداشتي بر زمين تخم خرد را كاشتي

راستي را آرمانت داشتي دشمنان مردمان را كاستي

تا به كي باشد به ره چشمان ما تا كه ره يابد به تو دستان ما

من به خواب خويش رويت را ديده ام من به خوابم روي تو بوسيده ام

در هواي كوي تو پيچيده ام باده مهر دلت نوشيده ام

كوروش اي مرد بزرگ پارسي كوروش اي جان و روان راستي

كوروش اي نام و نواي آشتي تخم نيكي را به گيتي كاشتي

خاموشي را روشني افراشتي چون به دل مهر كياني داشتي