عمى كبير (أب).(الخادم).(المشرع).(المسيح الرب)

كمتر پادشاهي در جهان يافت مي شود كه پس از خود، مانند كورش، نام نيكي از خود بيادگار گذاشته باشد.

كوروش، سرداري بزرگ، بخشنده، و نيكو خواه بود. او بدان اندازه خردمند بود؛ كه هر زمان سرزمين تازه يي تسخير مي كرد، به مردمانش، آزادي مذهب مي داد، و فرمانرواي جديد را از ميان بوميان همان سرزمين انتخاب مي نمود.

او شهرها را، غارت و ويران نمي كرد. او ملتهاي اين سرزمين ها را، نمي كُشت و يا قتل عام نمي كرد، بلكه، به آنها آزادي مي داد.

(ايرانيان، او را “أب”، يونانيان كه سرزمين شان بوسيله كوروش تسخير شد، او را”الخادم” و “قانونگزار” مي نامند، و يهوديان، او را “مسيح خداوند” مي خوانند.)

متن بالا قسمتی از نگارش : رومن گيرشمن، باستان شناس فرانسوي