(Le véritable cours de l'histoire des relations et des guerres Iran-Grèce) troisième partie

دان : ((Malédiction sur le mal Hérodote le menteur))

Les historiens de l'histoire de l'Iran et de la Grèce oublient constamment un point, à savoir que les meilleurs jours de l'histoire d'Athènes n'étaient pas les jours qui ont suivi les batailles de Marathon, Salamine et Platée, mais les meilleurs jours de l'histoire d'Athènes ont commencé le jour où Callias se rendit à la cour de Suse pour demander la paix et le traité de paix en 499 J.-C., et c'est le même traité qui a normalisé les relations entre Suse et Athènes, permettant à Athènes d'obtenir une paix de trente ans de son rival Sparte, et cela n'aurait pas pu se faire sans la permission de l'Iran..

نکته ی دیگری که مورخان فراموش می کنند این است که اسپارت تنها زمانی به بزرگی و قدرت دست یافت که دوستی ایران را کسب کرد و از کمک ایرانیان بهره مند شد و در این مقام بلند باقی نمی ماند مگر تا زمانی که ((صلح شاهانه)) برقرار بود.

…

اینکه یونانیان به آسیا می شتابند تا شرایط صلح شاهانه را از یکی از شهربان های شاه بشنوند و همه بیدرنگ سوگند یاد کنند که آن را محترم بشمارند از آن رو بوده که حیثیت سیاسی و اخلاقی آن بی رقیب و عظیم ودست نخورده باقی مانده بوده است و این نه به خاطر طلا و سلاح شاه ایران بود بلکه به دلیل اعتبار و اقتدار شخصی او و از جهت نقش داوری یی بود که پیوسته یونانیان برایش قائل می شدند. این دو امر توجیه شدنی نیستند مگر با توجه به نیروی حیاتی فوق العاده و درخشش تمدنی که در برابر آشور و بابل و مصر فراعنه و آتن و اسپارت و تب و مقدونیه و روم و بیزانس ایستاده و شاهد زوال آنها شده بی آنکه محاسن و فضایل بنیادی خود را از دست بدهد و بی آنکه هیچ گاه از اینکه تمدنی ایرانی با زبان پارسی باشد باز ایستد.

تمدنی که هجوم هولناک مقدونی و عرب و درنده خویی وصف ناپذیر مغول و ترک و تاتار را تحمل کرده است بی آنکه مانند بسیاری از تمدن های دیگر برای همیشه نابود شود ، بلکه حتی در پی این تاخت وتاز ها پیروزمند بیرون آمده و این تمدن ایرانی بوده که پیروزمند باقی مانده است.
این اسکندر است که ایرانی می شود. عباسیان و چنگیز و تیمور هستند که در فرهنگ و تمدن ایران حل شدند و ایران ، یونانی و عرب و مغول و… نشد و پارس باقی ماند.

تا وقتی که ندانیم چگونه ملتی واحد ، بابل را به مبارزه می طلبد ، مصر فراعنه را زیر فرمان خود در می آورد ، با افتخار در برابر آتن می ایستد ، اسکندر را مجذوب خود می کند و با امپراطوری روم و بیزانس پیروزمندانه پیکار می کند ، از تاریخ چیزی ندانسته ایم.
من در این نوشتار از ایرانیان سخن خواهم گفت ، همان ایرانیانی که هر کودک غربی در نخستین صفحات کتاب درسی تاریخ خود با نام پارس و ماد و تحت عنوان ننگین ((بربر)) با ایشان آشنا می شود.
می خواهم ثابت کنم که نبردهای ماراتون و سالامیس هرگز آن اهمیت و معنایی که مورخان آن بر خود می بالند نداشته است…
continue…Au revoir