Ciro, o leone della vita persiana

كوروش اي شير ژيان پارسي اي سخن هايت دمادم راستي

اي هواي پاك شاد آشتي ميهنت را درجهان آراستي

خون پاك آريايي در تنت مهروماه پارسايي در سرت

نغمه تابان مزدا بر لبت جلگه آب رهايي همرهت

ما همه چشمان به راهت دوختيم چون به گيتي پند تو اندوختيم

راه تو راه رهايي جستن است ني كه در خواب سياهي خفتن است

كوروش اي جانم فداي راه تو درتن ومغزم همه اواي تو

چون خردمندان خردمندي كني در تن وجان همه مردي كني

چشم گيتي را همه نيكي كني تنگ دستان را دست گيري كني

در مرامت مردمان را داشتي خوي خود را چون درخت افراشتي

مردمان را از خودت پنداشتي بر زمين تخم خرد را كاشتي

راستي را آرمانت داشتي دشمنان مردمان را كاستي

تا به كي باشد به ره چشمان ما تا كه ره يابد به تو دستان ما

من به خواب خويش رويت را ديده ام من به خوابم روي تو بوسيده ام

در هواي كوي تو پيچيده ام باده مهر دلت نوشيده ام

كوروش اي مرد بزرگ پارسي كوروش اي جان و روان راستي

كوروش اي نام و نواي آشتي تخم نيكي را به گيتي كاشتي

خاموشي را روشني افراشتي چون به دل مهر كياني داشتي