به نام ایزد منان
در روزشمار ایرانیان باستان هریک از سی روز ماه را نامی است که نام دوازده ماه سال نیز در بین انهاست. Gli antichi iraniani celebravano il giorno in ogni mese in cui il nome del giorno coincideva con il nome del mese e lo consideravano di buon auspicio..
اغلب جشن های ایرانیان اریایی چه آنهایی که امروز برگزار میشوند و چه آنهایی که فراموش شده اند ریشه در آیین کهن زرتشتی دارد و به قول پرفسور مری بریس «شادی کردن تکلیف دلپذیر دینی این جماعت است.» در کتیبه های هخامنشی هم شادی و جشن ودیعه ی الهی اهورایی خوانده شده است. پیوند ایرانیان آریایی قبل از زرتشت با یزدان خود نه بر پایه جهل و ترس از آنان بلکه بر اساس مهر و دوستی استوار بود و مردم در مقابل نعمات و سلامتی عطا شده به آنان به یزشن «نیایش شادمانه» می پرداختند و آنان بایستی با خوشنودی و شادی و پایکوبی( نه غم و سوگ و گریه و زاری که صفات و علامات اهریمنی می باشد) و در عرصه روشنایی و آگاهی به نیایش ایزدان می پرداختند.
روزهای هشتم و پانزدهم و بیست و سوم به نام دی میباشد که به مفهوم آفریدگار است. برای اینکه در شمارش روزها این سه روز از هم بازشناخته شوند آنها را با نام روزهای پشت سرشان میخوانند.
1.اورمزد: ساده شده ی اهورامزدا
2.Valanga: اندیشه نیک
3.Ordibehesht: بهترن راستی و پاکی
4.Shahrivar: شهریاری نیرومند
5.سپندارمد: فروتنی و مهر پاک
6.خورداد: تندرستی
7.Amardada: بی مرگی و جاودانگی
8.دی به آذر: آفریدگار
9.Fuoco: آتش ، فروغ
10.آبان: آبها ، هنگام آب
11.خیرخور: آفتاب
12.Mese: Mese
13.Tira: نام ستاره باران
14.گوشگؤش: جهان، زندگی هستی
15.دی به مهر: آفریدگار
16.francobollo: دوستی پیمان
17.Sorush: فرمانبرداری
18.رشن: دادگری
19.farvardin: فَروَهَر، نیروی پیشرفت
20.Warram: پیروزی
21.رام: رامش، شادمانی
22.باد: باد
23. دی به دین: آفریدگار
24.religione: بینش درونی
25.ارداشی: خوشبختی، دارایی
26.maestro: la verità
27.il cielo: il cielo
28.زامیاد:la terra
29.مانتره سپند: گفتار پاک
30.انارام: فروغ و روشنی های بی پایان
ایرانیان در اون زمان نماد ملتی بودند که هر کارشان حساب و کتاب خاص خودش را داشته؛حساب و کتابی که حتی در جوامع متمدن امروزی دیده نمی شود.
اینکه سه روز رو “hanno dato” مینامیدند نشان از پرهیزگاریشان بوده است.
Grazie