حذف کتیبه های پارسی از آرامگاه نظامی در جمهوری آذربایجان
بیانیه پارسیان دژ در مورد حذف کتیبه های پارسی از آرامگاه نظامی
متاسفانه همانطور که آگاهید کتیبه های پارسی از آرامگاه نظامی توسط دولت جمهوری آذربایجان حذف شده
گاهی وقت ها باید به وقاحت و بی شرمی بعضی از دولت ها افسوس خورد
دولتی که زمان پیدایش آن و عاملیت آن توسط شوروی بوده هم اکنون بر آن است تا تاریخ کشوری با تمدن هفت هزارساله را نادیده گرفته و به نام خود ثبت کرده و با پوسخندی مردم ایران را به تمسخر گرفته وبیان کند که :
گاهی بازدید کنندگان با دیدن شعرهای پارسی آرامگاه و موزه نظامی گنجوی گمان می‌کنند که نظامی گنجوی شاعری پارسی‌گوی بوده است!!!!!
بیشرمی تا چه حد؟
در حالیکه نظامی گنجوی حتی یک بیت به غیر زبان فارسی ندارد
…
Ferdowsi :
نهان گشت آیین فرزانگان پراکنده شد کام دیوانگان
هنر خوار شد جادویی ارجمند نهان راستی آشکارا گزند
مگر همین شاعر (نظامی) نبود که می گفت :
همه عالم تن است و ایـران دل
نیست گوینده زین قیاس خجل
چون که ایـران دل زمین باشد
دل زتن به بود ، یقین باشد
—–
فرهنگ غنی فارسی همیشه همچون خاری در چشم دشمنان ایران خواهد بود
ندانی که ایران نشست من است
جهان سر به سر ،به زیر دست من است
Pronuncia questa frase all'orecchio
Se non c'è l'Iran, il mio corpo non ci sarà
——
یک نوشته با این عنوان در وبلاگ ها و وبسایت های خود برای حمایت از نظامی بسازید:
(Nizami İran (Fars şairi Gu
برای استفاده از تصاویر حمایتی از نظامی از این مطلب استفاده کنید: clicca qui
بااجازه میزارم توصفحم تا اطلاع رسانی بشه
درود بانو مریم نوشتار متعلق به خودتان است.
با سپاس از شما بزرگوار، همین حس مسئولیت هاست که باعث میشه دشمنان ایران بیشتر از این به خودشون اجازه پیشروی ندهند.
پاینده باشید بانو
درود
نمیدونم واقعا چه کسی رو بیشتر مقصر بدونم؟ خودمونو یا اونارو؟
حتما ما هم بی تقصیر نیستیم…..
آخه تا کی باید بشینیم و ببینیم یکی از یه گوشه ای از جهان یه توهینی به ما بکنه؟؟؟؟
واقعا تا کی……..؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
” ایرانو آزارش ندیم…این خاکو بر بادش ندیم “
ای کاش مسئولین ارزش این آثارو می دونستند
فکر نکنم اینو بدونن و امیدوارم از روی عمد نباشد
به نظر من سازمان میراث فرهنگی و وزارت ارشاد باید با این رفتار ناشایست برخورد کنند
ولی در کل تنها مردمی هستیم که از گذشته خود نفرت داریم و آن را منکر می شویم اگر کوروش بزرگ فرانسوی یا امریکایی بود ایا همینطور رفتار میشد ؟
چرا روز بزرگداشت خیام فردوسی روز ملی خلیج فارس مثل یک روز عادی در تقویم می گذرد؟
چرا هنرپیشه گان ما که نماینده فرهنگی یک ملت هستند از پوشیدن لباس های سنتی ایرانی در مراسم های بزرگ جهانی اکراه دارند در حالیکه مردم هند ژاپن چین تلاش بسیار نموده اند سنت و فرهنگ خود را جهانی کنند
ما کسانی را که به زبان محلی که نشان دهنده ریشه و فرهنگ غنی است به تمسخر میگیریم
وقتی خودمان ارزشهای والایی که از نیاکانمان به ارث رسیده را تحقیر میکنیم چه توقعی از کشورهای دیگر داریم ؟
با تمام تلاشی که دولت ترکیه برای معرفی مولانا بعنوان یک شاعر ترک نمود هرگز موفقیتی حاصل نکرد
اما روز هشت مهر که روز بزرگداشت مولانا است چقدر رسانه های ملی در بزرگداشت این روز از خود مایه می گذارند ؟
با تمام این احوال هر چیزی هر کسی باز به منشا و مرجع خود بر میگردد وقتی بدنیا می ائیم و روزی که برمی گردیم
این یک قانون است و هرگز هویت سرزمینی که همیشه با اهدای جان بهترین مردمش حفظ گردید
محو و نابود نخواهد شد و کسی قادر به مالکیت آن جز مردم ایران نخواهد بود
شاید غباری بنشیند اما این غبار هم می رود و انانیکه دنبال دزدی هویت این سرزمین کهن هستند موفق نخواهند شد
به امید سربلندی مردم عزیزم ایران
1
درود بر شما بانوی بزرگوار
شاید غباری بنشیند اما این غبار هم می رود و انانیکه دنبال دزدی هویت این سرزمین کهن هستند موفق نخواهند شد
Sono completamente d'accordo con te
افسوس.کشور هایی چون ایتالیا(Roma) تاریخ امپراطوری وحشیانه و ننگینشان را پاس می دارند و به آن می بالند و آن را به جهان می شناسانند.بسیار فیلم ها که از تاریخ روم ساخته شده است. ژولیوس سزار، گلادیاتور و … کشوری مانند یونان که آن را نجات دهنده تمدن اروپا می دانند و تبلیغاتی برای آن می کنند که سرشار از دروغ است و اینگونه تاریخ تمدنشان را به دروغ به رخ دیگران می کشند.از آن دست است فیلم هایی چون 300 و اسپارتاکوس. کشورهای کوچک شرقی مانند کره و ژاپن که دستی در تاریخ ندارند و درباره تاریخ و تمدن سخنی برای گفتن ندارند تاریخ تمدن نداشته شان را به جهان معرفی می کنند برترین فرهنگ ها و برترین علم ها را به خود نسبت می دهند. اما ما چه می کنیم؟؟؟در حالی که برترین تمدن و افتخار آمیز ترین تاریخ از آن ماست… برای تاریخ و فرهنگمان چه کرده ایم؟؟؟افسوس…Spiacente…
درود
فقط می توان گفت افسوس