Il y a 159 ans, le 27 novembre 1856, équivalent au 6 décembre 1235 AH, l'Angleterre ordonna une expédition en Iran pour séparer l'Afghanistan de l'Iran.!
نیروهای انگلیسی مستقر در هند با چندین ناو توپدار ونفربر از تنگه هرمز گذشتند و وارد خلیج فارس شدند تا با ایران وارد جنگ شوند. ۲۷ روز پیش از آن (یکم نوامبر ۱۸۵۶) دولت انگلستان به ایران ـ ایرانی که در شمال و جنوب به دریا متصل است ولی فاقد نیروی دریایی موثر بود اعلان جنگ داده بود. دولت لندن که بر شبه قاره هند مسلط شده و خودرا مالک آن می پنداشت مایل بود که میان هندوستان لندن و متصرفات روسیه و قلمرو دولت تهران که روابط بهتری با روسیه داشت، منطقه حایل ایجاد کند و ایران خاوری را که افغانستان نامیده بود به سران طوایف آن بسپارد و جدا کند. دولت لندن در سپتامبر و اکتبر آن سال از تهران خواسته بود که نظامیان و ماموران خودرا از هرات و مناطق تاجیک نشین که ساختار قبیله ای نداشتند خارج سازد و چون تهران به جای پاسخ موافق برشمار نیروها و ماموران خود در آن مناطق افزود پس از یک اخطار، اعلان جنگ داده بود و شش روز در انتظار واکنش تهران به این اعلان جنگ نشسته بود. لندن در این فاصله چون پاسخی دریافت نداشت ششم نوامبر به حکمران خود در هندوستان دستور اعزام نیرو و ناو توپدار برای تصرف بوشهر، خارک و خرمشهر داد. لندن از وضعیت تهران به خوبی آگاه بود و می دانست که نه نیروی کافی برای اعزام به جنوب را دارد و نه حال بسیج نیروهای محلی جنوب و داوطلبان غیر نظامی محل را نیروهای انگلیسی تا یکم ژانویه سال ۱۸۵۷ (درست دو ماه پس از روز صدور اعلان جنگ) خارک و خرمشهر و بندر بوشهررا (نه همه این منطقه را که داوطلبان محلی مقاومت جانانه کردند و به انگلیسی ها تلفات وارد ساختند) تصرف کردند و دولت وقت ایران را (که احتمالا از ادامه مقاومت مردم فارس بی اطلاع بود) مجبور به صرف نظر کردن از هرات ساختند که قرنها حاکم نشین خراسان، زادگاه شاه عباس و یکی از مراکز فرهنگ و ادب ایران بوده است.
