Rejet de la théorie de la migration aryenne vers l'Iran

L'inexactitude de la théorie de la migration aryenne

La coutume des historiens occidentaux est de dire que de grands groupes de tribus immigrées

Dès le début du premier millénaire avant notre ère, les Iraniens sont entrés sur le plateau iranien et se sont installés dans certaines parties de l'Iran et ont formé trois grandes unions jusqu'au VIIIe siècle avant notre ère. : L'un est l'union des tribus parthes

nord-est de l'Iran ; Une autre union des tribus médianes en Azerbaïdjan et Hamedan à Ray et Ispahan ; et la troisième union des tribus Pars. Ce discours est maladroitement imité par certains historiens iraniens

Dans quelle mesure cela peut-il être vrai et quand la migration de ces trois groupes de tribus iraniennes a-t-elle eu lieu à l'intérieur du plateau iranien est une question que les archéologues et les chercheurs en histoire

L'ancien Iran n'est pas d'accord là-dessus ; Et tout ce qu'ils ont dit jusqu'à présent est basé sur la spéculation et la répétition des paroles non documentées des Occidentaux . Dans de nombreux écrits d'historiens occidentaux

Nous lisons que les tribus qui vivaient dans l'ouest de l'Iran jusqu'à la fin du deuxième millénaire avant notre ère n'étaient pas iraniennes. Mais il y a de la place pour la controverse dans cette déclaration; Parce que comme nous l'avons vu dans Aryan

Les tuiles et les tuiles ne peuvent être mises en doute; Et ils ont été jagirs dans l'ouest de l'Iran au moins depuis la fin du troisième millénaire avant JC . La non-aryanité de Lulobis(Les ancêtres des Lors actuels) A également fait ses preuves jusqu'à présent Ce n'est pas le cas, mais le contraire peut être prouvé . Les efforts de certains iranologues occidentaux pour prouver que des peuples non iraniens se sont installés dans le nord-ouest du plateau iranien ne mènent nulle part. ça ne prend pas Et l'hypothèse selon laquelle les peuples aryens ont vécu dans le nord et l'ouest du plateau iranien depuis longtemps et depuis des temps très lointains peut être davantage prouvée. . Ce soupçon est renforcé quand on sait Les peuples aryens se sont installés à l'intérieur de l'Anatolie depuis l'Antiquité et ont formé les grandes civilisations hittite et mitani puis l'Arménie. . Même de nombreux historiens occidentaux considèrent les ancêtres du Mitanni Les Kurdes des régions occidentales sont connus sous le nom de Grand Kurdistan . Ainsi, il n'y a pas lieu de contester que derrière ceux-ci, des Aryens se trouvaient également sur le plateau iranien, y compris en Azerbaïdjan et dans le nord de l'Iran ; mais Parce qu'ils n'avaient pas de pouvoir significatif et qu'ils n'étaient pas considérés comme des rivaux pour les États entre les fleuves, il n'y a aucune mention d'eux dans les documents babyloniens et assyriens jusqu'au début du cinquième millénaire.. L'histoire du peuple iranien n'était pas associée à la migration de l'extérieur du plateau iranien et au traitement des tribus non aryennes à l'intérieur du plateau iranien, car il n'y avait aucune présence de tribus non aryennes nulle part dans aucune partie de l'Avesta.

Il n'est pas mentionné dans le plateau d'Iran ; Cependant, les Aryens qui ont migré vers l'Inde ont également des événements liés à leur migration et à leurs rencontres avec des tribus indigènes. Plate-forme au revoir et en Mahabharata Te réflexion a été trouvé. جابه جاییِ اندکی که قبایل ایرانی در درون فلات ایران انجام داده اند نه با برخورد با دیگران همراه بوده نه با کشتار یا ویرانی . در اوستا اثری از چنین برخوردهائی دیده نمی شود، بلکه آنچه هست برخوردهای کوچک میان خود جماعات ایرانی است . تنها نشانۀ برخوردی که جماعات مهاجر ایرانی با بومیان آریایی داشته اند می تواند در ارتباط با

مهاجرت آریان قبایل تورانی بوده باشد که در زمانی از هزارۀ دوم پیش از مسیح از کنار ه های سیردریا کنده شده رخ به درون فلات ایران کردند و در این رهگذر به شمال رود ارس و شرق

اناتولی رسیدند، و پائی نتر به آنها اشاره خواهیم داشت. در خاطرۀ جمعیِ ایرانیان از این رخداد نیز تأکید بر ایرانی بودن بومیانی است که برسرِ گذر اینها بوده اند، و اشاره به دیوا پرستان نورسیده است که با ایرانیان جنگیدند (تورانی های دیواپرست ). تا پیش از تشکیل پادشاهی ماد در فلات ایران به جز قوم کوچکِ خوزی (Élam ) هیچ نشانی از هیچ قوم غیر آریایی دیده نشده است . ایران شناسان غربی، که از مهاجر بودن مادها و پارسیان و پارتیان سخن می گویند و علاقه دارند که بی هیچ سند تاریخی همۀ قبایل ایرانی را مهاجران به درون فلات ایران بنامند، کلیۀ تلاشهایشان برای یافتن اثری از اقوام غیر آریایی در بیرون از خوزستان در درون فلات ایران بی ثمر مانده است. تا کنون هرچه از ساخته های بشری در کاوشهای باستانشناسی در مناطق مختلف فلات ایران از زیر زمین بیرون آمده نشان می دهد که فلات ایران از هزار ههای بسیار دوری نشیمن گاهِ شاخه های گوناگونِ قوم بزرگ آریا بوده.

کسانی که از مهاجر بودنِ قبایل ماد در اوایل هزارۀ نخست پ م سخن می گویند معلوم نیست که چرا نمی خواهند به یاد بیاورند که سرزمین ماد در همسایگی امپراتوری نیرومندِ

آشور قرار گرفته بود، و اگر مادها در اوایل هزارۀ نخست پیش از مسیح تازه وادران به منطقه بودند طبیعی بود که ساکنانِ اصلی این سرزمینها اگر خودشان قدرت مقاومت در برابر

تازه واردان نداشتند برای حمایت از خودشان دست به دامن آشوریها شوند . ورود هر جماعت بزرگِ بیگانه به یک سرزمین مسکونی در قدیم معمولاً با جنگِ متجاوزانه و تاراندنِ ساکنان اصلی و تصرف ممتلکات آنها صورت می گرفته است . چنانچه مادها مهاجران تازه وارد بودند بیرون راندنِ آنها از منطقه توسط بومیانِ موهومِ غیرآریایی به یاری آشوریها که به دنبال هر بهانه ئی برای دست اندازی به این سرزمینها می گشتند امر بسیار آسانی بود . ما در هیچ کدام از منابع آشوری از چنین رخدادی ا ثری نمی بینیم . برخی از ایران شناسان غربی بدون دلیل و توضیحی می گویند که این منطقه پیش از ورود مادهای آریایی جایگاه اقوام غیر آریایی بوده است. پرسش آن است که این اقوام از چه نژادی بودند و چه اثاری از ایشان به دست آمده

است؟ آنها برای این پرسش هیچ پاسخی ندارند و ادعایشان بر هیچ دلیلی استوار نیست جز اینکه دلشان می خواهد که قدمت قوم ایرانی در تاریخ ایران را مورد تشکیک قرار دهند . la raison عمدۀ اینکه اقوام غیرایرانی در آذربایجان و منطقۀ همدان و کردستان و کوهستانهای زاگروس وجود نداشته اند آن است که از زمان پادشاهی ماد به بعد و در زمان هخامنشی هیچ نامی جز

نام ایرانی در میان مردمان این مناطق دیده نشده است . اگر قومی غیر ایرانی در این مناطق وجود می داشتند ما می بایست که در خلال چندصدۀ آینده دست کم به نامهای غیر ایرانی

برمی خوردیم که از آنِ مردم این منطقه ها بوده باشد یا یکی از آبادیهای منطقه نام غیر ایرانی خودش را حفظ کرده باشد و در تاریخ ایران بماند. در اینکه مردم شمال رود ارس نیز خودشان را آریایی می دانسته اند اهل تاریخ اتفاق نظر دارند، ولی بازهم علاقه دارند بگویند که در اینجا زمانی مردمانی غیر ایرانی جاگیر بود ه اند، بدون آنکه بگویند پس اینها به کجا رفتند که

هیچ اثری از آنان در تاریخ بازنماند و در داستانهای تاریخی هیچ نشانی از آنها به دست داده نشد. دیاکونوف می نویسد که »پارسیان و مادها و سکَە ها و البانیها (مردم جنوب کوههای Caucase) و اقوام آسیای میانه (یعنی مردم شمال افغانستان و ازبکستان و ترکمستانِ کنونی ) خود را آریایی می نامیدند، و دیده نشده است که اقوامی که به یکی از دیگر گروهها یا خانواده های زبانی منتسب باشند خویشتن را به این نام بخوانند «؛ و به چندین نامِ شخصی در میان مردم این مناطق اشاره کرده که پیشوندِ »آریَە « داشته است. (تاریخ ماد. دیاکنوف:ص۱۴۳)

کمتر می توان برسر این واقعیت جدال کرد که سراسر فلات ایران (به جز نیمۀ غربی خوزستان) از دیرباز، و از زمان یکه تاریخ به یاد ندارد نشیمن گاهِ آریان بوده است. اثبات خلاف این سخن از محالات است . ولی به هرحال تا امروز این فرضیۀ غلطِ بی بنیادِ غربی ها در میان برخی از تاریخ نگاران ایرانی نیز تکرار می شود که گروههائی از قبایل آریایی که زبان مشترک و لهجه های مشابهی داشتند در آغاز هزارۀ پ م از شرق فلات ایران کوچیده به غرب و جنوب ایران رسیدند، و بخشی از آنها نیز در ناحیۀ هیرکانِ یە و حول و حوشِ رود اترک رحل اقامت افکندند. این سخنی است که درکتابهای درسی ایران نیز می نویسند. این فرضیه می گوید که اینها همان قبایلی بودند که ب هزودی سه اتحادیۀ بزرگ ماد، پارس و پارت را تشکیل دادند . اصرار محققانِ غربی برسر اینکه پیش از اینها از قوم آریایی در درون فلات ایران خبری نبوده است، اصراری بی بنیاد است؛ و نمی توان تردید کرد که پیش از این

مهاجرتهای فرضی قبایل ایرانی سده ها و هزاره ها در ایران جاگیر بودند . نامهائی که در میان آبادیهای شمال غرب فلات ایران وجود دارد که نشان می دهد آریان در زمانهای بسیار دوری در

این سرزمین جاگیر بوده اند. ما می دانیم که ایندرا یکی از خدایان بسیار کهن اقوام آریایی بوده است . همین خدا را آریان مهاجر به هند بردند، و تا امروز برمسند خدائی خویش است .

در اسناد آشوری متعلق به سدۀ هشتم پ م نام »ایندرا پاتیانو « ذکر شده که در آذربایجان بوده اند. این نام که خالصاً آریایی است می تواند از دورانی بسیار دور برجا مانده باشد . Peut être آن اقوامی که در اساطیر ایرانی »دیوان « (یعنی دیواپرستان ) نامیده شده اند دنباله های همین مردم بوده باشند ؛ زیرا از زمان جنگهای قبایل آریایی، ایندرا (خدای خشم و ویران گری ) نزد ایرانیان به مظهر شر و بدی تبدیل شد . لفظ دیگری مشابه همین لفظ »آترپاتیان « است که در زمانی از تاریخ به بعضی از قبایل آذربایجان اطلاق شد، و بعدها آ ترپاتیکان و آترپائیگان

(آذربایگان) نام خویش را از آنها گرفت . معنای این واژه »نگهبان آذر / پرستندۀ آذر « است؛ و می دانیم که آذر از ایزدان قبایل آریایی بوده . پس نام این مردم نیز می تواند به دوران دور

تاریخ، و دستِ کم به هزارۀ دوم پ م تعلق داشته باشد. مغان که بعدها پرستش آذر را وارد دین مزدایسنە کردند از همین آریانِ بوده اند. در کتیبۀ داریوش بزرگ، مغ ها قبایلی اند که در آذربایجان جاگیرند ، و گاؤماتە از میان آنها برخاسته و درصدد بیرون کشیدن سلطنت از دست هخامنشیان برآمده، و داریوش او را از میان برداشته؛ و او را در جای خود خواهیم شناخت.

در اوائل هزارۀ پ م آشوریان که در شمال میان رودان جاگیر بودند در راه توسعۀ دولت شان گام برداشتند، و در دهه های دوم و سومِ این سده لشکرکشیهائی به منظور برده گیری و چپاول

به همدان و آذربایجان صورت دادند . آنها با اشغال زمینهائی در جنوب دریاچ ۀ وان و غرب دریاچۀ اورمیَّه دامنۀ مرزهای کشورشان را در شمال گسترش دادند.

از نیمه های سدۀ نهم پ م به بعد در اسناد آشوری از کشور »پارس وائی « با تلفظ آشوری پارس وا) یاد شده که در کردستانِ کنونی (ناحیۀ سلیمانیه و سنندج و میان دوآب تا شهرزور ) واقع بوده و دارای اتحادیه ئی از ۲۷ آبادی و ۲۷ دهخدا (کاوے) ont été. این دهخدایان در دوران سلطنتِ شلم نصر سوم یعنی نیم ههای سدۀ نهم پ م باجگزار آشور بودند . تا این زمان

آبادیهای آریایی نشینِ بسیاری در شمال میان رودان در سرزمینهائی که اکنون جنوب کردستان عراق را تشکیل می دهند به اشغال آشوریان درآمده بود . حتی شهر نینوا (واقع در 100 کیلومتری شمال شهر آشور ) که پایتخت اداری و نظامی آشوریان شد نامش سامی نیست، و شاید آریایی مثلاً : ناناوهوباشد که آشوریان اشغال کرده و بومیانش را تارانده بوده اند .

یعنی حتی شهری که آشوریان تبدیل به پایتخت خودشان کردند نیز متعلق به نیاکان کردهای کنونی بوده است.

در سنگ نوشته های برجا مانده از شلم نصر سوم از قبایل »آمادای « (یعنی مادها ) سخن رفته که در همسایگی شرقیِ منطقۀ پارس وائی جاگیر بوده اند. همانجا از یک فرمان روا به نام »اَرتە سارو « امیر »شوردورا « نام برده شده که باج به شاه آشور داده است . »ارتە سارو « تلفظ آشوری ارتە خشترEst. می دانیم که اَرتە خشتر (سلطان عادل ) یک واژۀ خالصاً ایرانی است،

و صفتی است که از فرهنگ دینیِ برخاسته از تعالیمِ زرتشت برآمده است . قاطعانه می توان گفت که در این زمان (نیمه های سدۀ نهم پ م) فرهنگ برخاسته از تعالیم زرتشت در میان مردم این نقطۀ غرب فلات ایران نفوذ و گسترش یافته بوده ا ست. این کاوے که لقبِ اَرتە خشترا بر خودش نهاده بوده از پیروان تعالیمِ زرتشت و یکی از امیران ماد بوده است.

Le thème: کتاب تاریخ ایران اثر امیر حسین خنجی بخش نخست پیدایش ایران فصل پادشاهی ماد (در نسخه الکترونیکی کتاب رجوع کنید به صفحات ۱۲۹ تا۱۳۳)